Στη χώρα της Καταγγελίας και της… απραξίας!

Να καταγγέλλεις είναι εν τέλει το μόνο σου καθήκον; Είναι ένα ερώτημα που ήρθε στο κεφάλι μου μόλις διάβασα την ανακοίνωση Ντούσικου , μέλους του Δ.Σ του Επιμελητηρίου Κορινθίας. Γράφει για το έντυπο του επιμελητηρίου. Μιλά για «επιμελητηριακή επικοινωνία» για ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΤΑΓΩΔΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ και τα γράμματα είναι κεφαλαία στην ανακοίνωση αυτή για να «τραβούν» το μάτι. Αναφέρεται ο κύριος Ντούσικος σε πρακτικές και μεθόδους , για αποφάσεις εν κρυπτώ κάνει λόγο αλλά και για εξόφληση υποχρεώσεων .
Καταγγέλλει το περιοδικό , το ενημερωτικό έντυπο, ως «φτηνό», αντιπροσωπεύει δε τον εκδότη – πρόεδρο του επισημαίνει… Δεν μπαίνω στο δίκιο ή το άδικο της ανακοίνωσης , στην αλήθεια ή όχι αυτής, λαμβάνω όμως το κείμενο ως αφορμή για τα γραφόμενα.
Μια καταγγελία έρχεται ως αποκορύφωμα αγανάκτησης και έλλειψης πλέον αντοχών! Μια καταγγελία έρχεται για να επισημάνει τα κακώς κείμενα, για να τα γνωστοποιήσει , ακόμα – ακόμα και για να τα διορθώσει… Μέχρι όμως να φτάσουμε σε αυτήν άραγε τι έχουμε κάνει; Ποιοι είναι άμοιροι ευθυνών; Ποιοι οι υπεύθυνοι και ποιοι οι συνένοχοι; Σαν βλέπεις μια κατάσταση , λ.χ σαν αυτή στο επιμελητήριο και είσαι μέλος του, ενεργοποιείσαι πριν να παγιωθεί. Άλλωστε υπάρχουν όργανα ελεγκτικά, έτσι πιστεύουμε τουλάχιστον. Οι πλειοψηφίες δεν είναι δικτατορίες έτσι τουλάχιστον πρεσβεύει το πολίτευμα μας, Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Υπάρχει τρόπος αρκεί βέβαια να υπάρχει θέληση . να μην υπάρχει η σκέψη πίσω από το μυαλό της παγίωσης έτσι ώστε και η καταγγελία να μπορεί να σταθεί για την οιουδήποτε τρόπου εκμετάλλευσης αυτής…
Το να καταγγέλλουμε χωρίς να πράττουμε είναι δώρον άδωρον και κομματάκι τι υποκριτικό… το να καταγγέλλουμε ενώ έχουμε έστω με την απραξία και τη σιωπή μας να συμβάλουμε στη δημιουργία των κακών κειμένων είναι ανεύθυνο , το να καταγγέλλουμε απλά για να καταγγέλλουμε είναι πεπερασμένο και ουδείς πλέον ασχολείται…