ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

«Έφυγε» ο Ευγένιος Σπαθάρης. Ένας πραγματικός Καραγκιόζης, επαναστάτης, ανατρεπτικός, τίμιος, οικογενειάρχης Ένα υπόδειγμα για την εποχή μας.

Οταν πριν από δυο χρόνια ξεκίνησα τις τηλεοπτικές εκπομπές μου μέσα στα σχέδια αλλά και τα όνειρα που κάνει κάθε δημοσιογράφος για ποιους καλεσμένους θα φέρει, ήταν ένας πολυαγαπημένος μου ήρωας. Ο Ευγένιος Σπαθάρης. Τον έβλεπα, τον άκουγα, χρόνια από παιδία και όπως πολλά παιδιά της ηλικίας μου, τον μιμηθήκαμε όσο μπορούσαμε βάζοντας ένα λευκό σεντόνι σε μια πόρτα του σπιτιού μας, δυο κεριά για φως και το Θέατρο Σκιών ήταν έτοιμο να ξεκινήσει παραστάσεις. Οι φιγούρες φτωχικές και φτηνές. Κολλημένες με αλευρόκολλα και την μάνα μου να φωνάζει γιατί της λερώναμε το σπίτι. Η παράσταση κρατούσε περίπου μισή ώρα και το κέρδος, γιατί δεν σας είπα ότι είχαμε θεατές, με μια – δυο δεκάρες είσοδο και συνολικό κέρδος 3 δραχμές το πολύ τέσσερις. Βλέπετε τα θέλαμε για αγορά άλλων φιγούρων για το επόμενο έργο. Το κέρδος ασήμαντο όμως η προσπάθεια μέτραγε. Όταν ήλθα στο SUPER μιλώντας με τον πρόεδρο του καναλιού του μετέφερα το σχέδιό μου να καλέσω τον Ευγένιο . Η απάντηση άμεση και θετική, Μου διέθεσε όλο το συνεργείο για την εκπομπή. Την επόμενη μίλησα με τον ίδιο τον Σπαθάρη και με εκείνο το καλόκαρδο και γλυκό χαμόγελο αποδέχθηκε την πρότασή μου. Σας λέω αλήθεια ένιωσα δέος και μαζί φόβο πως θα αντιμετωπίσω ένα ιερό τέρας του πολιτισμού μας. Η συνέντευξη έγινε στο Μαρούσι στο Μουσείο Θεάτρου Σκιών. Για μια ώρα τον είχα απέναντί μου και δεν πίστευα αυτό που γινόταν. Ο Ευγένιος απλός, γλυκός, με πλήρη πνευματική διαύγεια και με εκείνο το μαγευτικό χαμόγελό του σε αφόπλιζε. Έκλεινα τα μάτια για να ακούω τη φωνή του. Ίδια πάντα λες και ο Καραγκιόζης γεννήθηκε γι’ αυτόν. Θα σας πω μόνο αυτό. Ότι τόσες εκπομπές έχω κάνει τόσα συγχαρητήρια από όλη την Πελοπόννησο πρώτη φορά πήρα. Όταν έμαθα για τον θάνατό του συγκλονίστηκα σαν να έφυγε για δεύτερη φορά ο πατέρας μου. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Τώρα τα συναισθήματά μου είναι γεμάτα πίκρα. Ο τελευταίος δημοσιογράφος που μίλησε μαζί του είμαι εγώ. Η τελευταία εκπομπή ήταν η δική μου. Έφυγε ο δάσκαλος που για όλους είχε μια καλή κουβέντα (εκτός των πολιτικών) μαζί του ένα ακόμη κομμάτι από το παζλ του πολιτισμού, του σεβασμού, της κουλτούρας μας χάθηκε για πάντα. Και εδώ δυστυχώς για μένα δεν ισχύει το ουδείς αναντικατάστατος, γιατί άλλος Ευγένιος Σπαθάρης δεν υπάρχει. Γεννήθηκε, έζησε και έφυγε ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το όνομά του, όπως πολλοί άλλοι και μάλιστα ατάλαντοι. Έφυγε λοιπόν απλός, καθημερινός, χαμογελαστός και φτωχός Κέρδισε όμως την αγάπη , το σεβασμό όλων όσων των γνώριζαν και μιλάμε για όλο τον κόσμο σε κάθε μέρος της γης. Άφησε τις σπουδές του για να γίνει καραγκιοζοπαίκτης και στην ζωή του ήταν ένας πραγματικός καραγκιόζης. Επαναστάτης, ανατρεπτικός, τίμιος, οικογενειάρχης με δυο θαυμάσια παιδιά που καμάρωνε γι’ αυτά και μια σύζυγο δίπλα του σε όλα με αγάπη και καρτερικότητα. Το ρώτησα σε μια στιγμή γιατί αφού μπορούσε δεν μπήκε στην πολιτική και μου είπε δεν μπορούσα γιατί εγώ είμαι τίμιος. Η καλύτερη όμως ατάκα, του λέω έχουμε καραγκιόζηδες στη Βουλή, και μου είπε ούτε έναν. Ο καραγκιόζης ήταν έντιμος γι’ αυτούς δεν ξέρω. Κλείνοντας δυο λόγια ακόμη στους νεώτερους. Αυτές τις ημέρες και μέχρι την Τετάρτη που θα γίνει η νεκρώσιμη ακολουθία, όλα τα κανάλια θα παίζουν κομμάτια της ζωής του. Ας τα δουν και ας παραδειγματιστούν . Όχι όμως οι νέοι αλλά και οι μεγαλύτεροι και ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας. Κάτι θα κερδίσουν, ο Καραγκιόζης έλεγε μόνο αλήθειες. Και το τελευταίο του Σπαθάρη «Όταν έπαιζα είτε ένα θεατή είχα, είτε χίλιους για μένα ήταν το ίδιο. Το έργο δεν χάλαγε». Βλέπετε σήμερα όλα γίνονται για το χρήμα η τέχνη πήγε περίπατο. Εγώ το μόνο που θα πω με συγκίνηση να μη τον ξεχάσουμε ποτέ. Καλό ταξίδι δάσκαλε της ζωής, δεν θα ξεχάσουμε όλοι μας το γλυκό, ζεστό χαμόγελό σου.