ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ... Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ

Αυτόν τον τίτλο τον βρήκα κάποτε κάνοντας τους μεγάλους μου περιπάτους όταν βρισκόμουνα στην Αθήνα , γραμμένο επάνω σε έναν τοίχο που ήταν έτοιμος να σωριαστεί. Και θυμάμαι ήταν στο Νέο Ηράκλειο σε ένα σημείο που ήταν σχεδόν το μοναδικό πράσινο που υπήρχε στην περιοχή. Και φαίνεται αυτός που το έγραψε είχε εμπνευστεί από το περιβάλλον. Που τα σκέφτηκα αυτά; Ακούγοντας τον Παναγιώτη Κουρούπλη που διετέλεσε και υφυπουργός να μιλάει στον Τηλεμαραθώνιο και να λέει τόσα σωστά που νομίζουμε ότι πρέπει να έλιωσε και την πιο παγωμένη καρδιά του τηλεθεατή.


Να ένα μέρος από αυτά που είπε: «Επειδή έχω βιώσει τον ρατσισμό πολλές φορές στην ζωή μου, θεωρώ ότι ο όρος «βοήθεια» είναι άκυρος και αδόκιμος. Είναι ζήτημα στήριξης αυτό που γίνεται απόψε και δεν είναι θέμα ευαισθησίας του καθενός μας αυτό που κάνουμε. Διότι αλλιώς, μέσα από μια τέτοια εκπομπή δημιουργείται ένα σχήμα ισχυρού προς τον αδύνατο. Και δυστυχώς τα παιδιά αυτά η κοινωνία τα καθιστά αδύνατα. Το σύστημα το πολιτικό δηλαδή και το κοινωνικό. Τα παιδιά αυτά έχουν δυνατότητες. Το δικαίωμα, στο χαμόγελο της χαράς και της δημιουργίας, πρωτίστως πρέπει να το έχουν εκείνοι οι άνθρωποι που πρέπει επιτέλους να τους δοθεί με κάποιον τρόπο η δυνατότητα να αναπτύξουν τις δημιουργικές τους δυνατότητες.» Όπως γνωρίζετε ο άνθρωπος έχει στερηθεί την όρασή του και στην πρώτη πρόταση ζωγραφίζει αυτά που έχει πάθει στην ζωή του. Γι’ αυτό λέει ότι βοήθεια είναι άκυρος και αδόκιμος όρος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα ιδίως στην παιδική ηλικία όταν κάποιος ή κάποιοι θέλοντας να σημειώσουν να τονίζουν κάποιο ελάττωμα το οποίο η φύση σε κληρονόμησε. Λέει ο Παναγιώτης Κουρούπλης ότι μέσα από αυτές τις εκπομπές εάν τυχόν ακολουθήσουμε την πεπατημένη δημιουργείται ένα σχήμα ισχυρού προς τον αδύνατο. Και δυστυχώς τα παιδιά αυτά η κοινωνία τα καθιστά αδύνατα. Μπορείτε να μας πείτε αγαπητέ φίλε και φίλη αυτός ο άνθρωπος που λέει αυτά τι έχει περάσει στην ζωή του; Πόσες μειώσεις και πόσα μάνα δεν πάω εκεί γιατί με κοροϊδεύουν; Το δικαίωμα στο χαμόγελο της χαράς και της δημιουργίας πρέπει να το έχουν οι άνθρωποι όλοι και πρέπει να τους δώσουμε κάποιο τρόπο σε αυτούς που υστερούν για να αναπτύξουν τις δημιουργικές τους δυνατότητες. Είναι ποτέ δυνατόν όσα χρόνια και αν περάσουν να ξεχάσουμε το έργο το κινηματογραφικό «ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ» με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο που κατόρθωσε αν και δεν έβλεπε τα πράγματα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αυτές υπέρ των παιδιών που τους κατηγορούσαν. Είναι δυνατόν κανένας να ξεχάσει το υπέροχο ταγκό που χόρευε ένας τυφλός; Μπορούμε να ξεχάσουμε πως οι μαύροι τραγουδιστές είχαν αυτή την πάθηση; Κι όμως μεγαλούργησαν! Γιατί τώρα τα λέμε όλα αυτά; Είναι καιρός να σταματήσουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους είτε λόγω παθήσεων είτε λόγω χρώματος. Και όπως πολύ σωστά μας λέει ο αμερικανός στρατηγός SHERIDAN PHILLIP ο μόνος καλός ινδιάνος είναι ο νεκρός ινδιάνος.
Αλλά και ο FREDERIC DOUGLAS αμερικανός μαχητής της ελευθερίας των μαύρων, είχε πει η ευτυχία των λευκών δεν μπορεί να αγωνίζεται με την μιζέρια των μαύρων. Αλλά έχουμε ανάγκη άλλων αποδείξεων όταν ο Ρόμπερτ Κένεντυ που δεν πρόλαβε να γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού τον «έφαγαν» μέσα στην κουζίνα του ξενοδοχείου, από τα λόγια του ότι δεν μπορούμε να θεωρούμεθα ελεύθερο κράτος όταν ντρεπόμαστε για το χρώμα των συνανθρώπων μας; Μα και ο μαύρος Λούρθεν Μάρτιν Κίνγκ δεν θυσιάστηκε για να αποκτήσουν όχι οι μαύροι μόνο ελευθερία αλλά και δικό τους πρόεδρο; Και έτσι ο Παναγιώτης ο Κουρούπλης μας εδωσε με αυτά που είπε να θυμηθούμε αρκετά και να πούμε με όλη την δύναμη που διαθέτει η ψυχή μας όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτου χρώματος, θρησκείας, και άλλων είμαστε ίσοι και όποιος αυτό δεν το πιστεύει δεν τιμά πρώτα τον εαυτόν του.