Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ

Έως τώρα είχαμε γευθεί την Αθηνοκεντρική αντίληψη του κράτους, δεν διανοούμασταν όμως ότι η ίδια ασθένεια θα χτυπούσε και τον συνδικαλισμό.
Ζούμε λοιπόν μία Αθηνοκεντρική αντίληψη του Συνδικαλισμού.
Δηλ. αφού η Αθήνα αποφάσισε να προβεί σε πρόωρες εκπτώσεις άρα και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα θα πρέπει να ακολουθήσει.
Και εδώ ακριβώς αντιλαμβανόμαστε το χαρακτηρισμό ότι η Ελλάδα θα πρέπει να ακολουθήσει.
Και εδώ ακριβώς αντιλαμβανόμαστε το χαρακτηρισμό ότι η Ελλάδα είναι τριτοκοσμικό κράτος, γιατί ενώ υπάρχει ένα σαφές νομοθετικό πλαίσιο εν τούτοις αυτό καταστρατηγείται με τις πλάτες ενός κράτους το οποίο πράττει κάθε φορά κατά το δοκούν.
- Που είναι το Υπουργείο Εμπορίου;
- Που είναι η επίσημη θέση του;
- Που είναι η ευρωπαϊκή προοπτική μιας χώρας που μονίμως την επικαλείται;
Άλλωστε το αυτό δεν έχει συμβεί και με τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς πριν δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά που έπεφτε στα μέσα της εβδομάδας; Τα ίδια ευτράπελα δεν είχαν συμβεί. Δεν ξέρω αν τελικά η ελληνική πραγματικότητα πρέπει να μας κάνει να γελάμε, να θλιβόμαστε ή να οργιζόμαστε.
Υπάρχει ένας στίχος που λέει ότι «κι εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι η απουσία σου που πάω να συνηθίσω». Δυστυχώς αυτό που πλέον μας χαρακτηρίζει είναι ότι πια συνηθίζουμε εύκολα το οτιδήποτε είναι αυτό.
Είτε πρόωρες εκπτώσεις εκτός νόμου είναι, όπως τώρα, είτε σκάνδαλα τύπου Siemens, είτε μεγάλα λόγια πολιτικών που δεν υλοποιούνται, είτε παραδικαστικά κυκλώματα, παραϊατρικά, παραεκκλησιαστικά και ούτω κάθ’ εξής, ακραία γεγονότα και πρακτικές από την επίσημη εξουσία που υποτίθεται ότι θα πρέπει να είναι το μέτρο για τους υπόλοιπους.
Πέντε πράγματα δυστυχώς μας χαρακτηρίζουν πλέον ως λαό:
Το ένα είναι ότι συνηθίζουμε στο οτιδήποτε, το δεύτερο ότι ξεχνάμε γρήγορα, το τρίο ότι δεν έχουμε διάθεση να απαλλαγούμε από τις παντόφλες μας και τη βολή μας κα να αντιδράσουμε δυναμικά, το τέταρτο ότι μετράμε την όποια αντίδρασή μας βάσει των δημοσίων σχέσεών μας και των επιπτώσεων που θα έχει αυτή στην προσωπική μας ζωή και στα δικά μας συμφέροντα και το πέμπτο και βασικότερο πάψαμε να έχουμε όραμα, υποχρέωση έναντι της νέας γενιάς, σεβασμό έναντι όλων αυτών των γενεών που αγωνίστηκαν, πολέμησαν, στερήθηκαν για να αποκτήσουν αξίες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, πάψαμε να έχουμε σεβασμό έναντι όλων αυτών των δημιουργών του ιστορικού γίγνεσθαι της Ελλάδας, πάψαμε να λειτουργούμε ως «εμείς» και λειτουργούμε ως «εγώ».
Τι μπορούν να συμβουλεύσουν τη νέα γενιά οι δημιουργοί των σκανδάλων τύπου Κοσκωτά, χρηματιστηρίου, ομολόγων, υποκλοπών, Siemens.
Για να συμβουλεύσεις κάποιον θα πρέπει εσύ ως στάση ζωής να είσαι το μέτρο που συμπυκνώνει αξίες, αρχές, οράματα και όχι το παράμετρο της διαφθοράς.
Δυστυχώς θα καταγράφουμε στην ελληνική ιστορία ως εκείνη η γενιά που κληροδότησε στην επόμενη, χρέη – πιστωτικές κάρτες, οικονομικά σκάνδαλα, ανεργία παραπαιδεία, οικολογική καταστροφή, δικτατορία του κεφαλαίου, μα το χειρότερο απ’ όλα ιδεολογικό χάος.

Αξίζει άραγε αυτή τη γενιά να ταλαιπωρείται στο μέλλον γιατί κάποιοι αντί να κάνουν πολιτική δημιουργώντας, κάνουν δημόσιες σχέσεις τακτοποιώντας τους οικείους τους;
Αξίζει άραγε η Ελλάδα του Πλάτωνα, του Περικλή, του Ρίτσου, του Ελύτη, του Καζαντζάκη, του Μακρυγιάννη, του Παναγούλη, να ζει τις τελευταίας μέρες της Πομπηίας;

Αριστοτέλης Γ. Καλλής
Πρόεδρος Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας