Αφιέρωμα στον Αδάμ Αθουσάκη

ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΜΠΕΧΡΑΚΗ

Χρόνια τώρα ο σπουδαίος και ταπεινός αυτός Κορίνθιος έχτιζε το φως της γνώσης στον μικρό μας τόπο πάνω στον καθένα μας μ΄ ένα και μόνο της καρδιάς βηματισμό. Πώς να μας ενώσει που τόσο ανάγκη το έχουμε σήμερα όλοι μας. Προσπαθούσε πάντα, με τον σωστό, τον ακριβό λόγο του, να εξηγήσει, να συγχωρήσει, να μετατρέψει, να γιατρέψει τις μικρές επιφανειακές ή βαθιές πληγές μας. Αυτός ο αδύναμος σωματικά άνθρωπος, μιας και η υγεία του ήταν κλονισμένη, ήταν γεμάτος ελπίδα για το μελλούμενο, πίστευε στο καλό, στη δύναμη της δημιουργίας, στην όρθια Δικαιοσύνη. Έβλεπε καθαρά, σκεπτότανε καθαρά, αρνιόταν να μείνει χωρίς όνειρα. Έγραφε, διάβαζε, σχεδίαζε, ήταν ένας ενεργός πολίτης. Υπηρετούσε με σεμνότητα τον πολιτισμό από διάφορες θεσμικές θέσεις. Ποτέ όμως δεν τον είδαμε να καμαρώνει σε καμία εξέδρα επισήμων, αυτός ο τιμώμενος από εκλεκτούς της κριτικής σκέψης για τη γραφή του, την εν γένει προστασία του στην εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και την κοινωνική του προσφορά. Ήταν μεγάλη η καρδιά αυτού του καλού Έλληνα και Κορίνθιου, χωρούσε πολλούς, χτυπούσε δυνατά για όλους, ίσως αυτό ράγισε κι είναι μεγάλη ατυχία ο χαμός του για τον μικρό μας τόπο. Το ποτάμι της ζωής του στέρεψε, δεν κουβαλάει πια τις αισθήσεις, τον πόθο ατελεύτητων αύριο. Τον πρόλαβε ο ατελεύτητος θάνατος που δεν λογαριάζει κανέναν που διαπερνάει τα πάντα και εμείς, όλοι εμείς, αδύναμοι, χωμάτινοι, ξέρουμε πως θα μας αγγίξει κάποια στιγμή και το έχουμε πάρει απόφαση, το περιμένουμε με εγκαρτέρηση ικετεύοντας τον χρόνο να μην τρέχει. Όταν λοιπόν συμβαίνει να χάνεται ο αδελφός, ο διπλανός, ο φίλος, να κλείνει η πόρτα της ζωής του όντας νέος, δημιουργικός, κι αφήσει πίσω του γυναίκα, παιδί έργο δημιουργικό, ατελείωτο, η θλίψη μας δεν μετριέται με δάκρυα. Αρνιόμαστε να πιστέψουμε πως δεν θα ξανασυναντήσουμε τον Αδάμ, τον ευγενή, τον σεμνό, τον υπέροχο Αδάμ στους δρόμους της πόλης, να μας γλυκοχαιρετάει, να μας ρωτάει, να μας συμβουλεύει, να μας παρηγορεί, να μας διδάσκει τι σημαίνει ελπίδα, σπορά γνώσης, προσφορά, συμμετοχή. Γιατί ο καλός αυτός Έλληνας και Κορίνθιος, ένιωθε χρέος του να είναι ριζωμένος με τη ζωή της πόλης, των συνανθρώπων του, μες στην κοινή ζωή με ανιδιοτέλεια. Χάσαμε ένα σπουδαίο άνθρωπο. Αλλά θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη.