Ένα οκτάχρονο αγγελούδι που το έλεγαν Στέλιο…

Πέρασαν σαράντα μέρες που κοιμήθηκε ένα οκτάχρονο αγγελούδι που το έλεγαν Στέλιο. Και επειδή αυτό το αγγελούδι πολύ με βοήθησε με τη ζωή του κι ας είμαι κοντά στα πενήντα θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις. Ήταν όπως όλα τα μικρά παιδιά. Τα παιδιά για τα οποία είπε ο Χριστός μας « αν δε γίνετε σαν κι αυτά δε θα μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών». Είχε την απλότητα, την αθωότητα γιατί δεν πρόλαβε να το ξεγελάσει ο πονηρός κόσμος μας με τα αντίθεα μηνύματά του. Ενάμισι χρόνο πριν, μια ανάλυση αίματος έδειξε ότι είχε καρκίνο στο αίμα και τα αιμοπετάλιά του σκοτωνόντουσαν πολύ εύκολα κι έτσι κινδύνευε να πεθάνει κι από ένα απλό κόψιμο. Έτσι βρέθηκε στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης μαζί με άλλα παιδιά μικρότερα και μεγαλύτερα που κι εκείνα είχαν καρκίνο. Ενάμισι χρόνος ταλαιπωρίας στο Ιπποκράτειο και στο Παπανικολάου. Στο σπίτι του βρισκόταν ελάχιστα. Αναλύσεις, πυρετοί, εξάντληση, μεταμόσχευση, πήγαινε- έλα στην εντατική, αγωνία, κλάμα. Πως δοκιμάζει ο Θεός τους εκλεκτούς του ! Είχα κι εγώ την τιμή να του δώσω τρεις φορές αιμοπετάλια. Κι όμως ο Στέλιος δεν έχασε το θάρρος του, δεν παραπονέθηκε, δε λιποψύχησε. Στα διαστήματα που ήταν καλύτερα διάβαζε, τραγουδούσε, ζωγράφιζε, έγραφε ποιήματα για τη μητέρα του. Ένα τέτοιο ποίημα τον άκουσα κι εγώ να το απαγγέλλει και θαύμασα την όμορφη ψυχή του. Έδινε θάρρος στους γονείς του, στους γιατρούς, στις νοσοκόμες που απορούσαν με την αισιοδοξία του. Τα αγαπημένα παιδιά του Θεού που ήταν μαζί του στα νοσοκομεία ένα-ένα τελείωναν και πήγαιναν κοντά στο Δημιουργό τους. Ο Στέλιος φαινόταν ότι δε θα πήγαινε τόσο γρήγορα γιατί η μεταμόσχευση είχε πετύχει. Όλοι ελπίζαμε και προσευχόμασταν. Όμως ο Κύριος τον ήθελε τώρα κοντά του. Έτσι μια δύσκολη λοίμωξη του αναπνευστικού που τον έπιασε γιατί ήταν σε ανοσοκαταστολή, κατέστρεψε τα πνευμόνια του και έτσι την παραμονή της μεγάλης εορτής των Φώτων πέταξε η ψυχή του για να συναντήσει τον Κύριό της και έτσι να ευφραίνεται μαζί Του αιώνια. Καλότυχε Στέλιο Θέλω να σου πω ότι σε ζηλεύω. Εσύ και ξέφυγες από όλες τις παγίδες που παραμονεύουν σε κάθε μας βήμα και κέρδισες αιώνια τον Παράδεισο. Εμείς και ταλαιπωριόμαστε σ’ αυτή τη ζωή και δεν είναι σίγουρο ότι θα κερδίσουμε τον Παράδεισο. Ξεκουράσου τώρα από τα βάσανα που σε ταλαιπώρησαν τόσο μικρό παιδί και απόλαυσε ήσυχος πλέον τα αγαθά του Παραδείσου που δεν μπορεί να τα χωρέσει το ανθρώπινο μυαλό και δεν μπορεί να τα περιγράψει η ανθρώπινη γλώσσα. Αιώνια πλέον θα υμνείς τον Πανάγαθο Θεό μας μαζί με την Παναγία μας, όλους τους αγίους και τους αγγέλους. Σε παρακαλούμε μέσα στην απερίγραπτη ευτυχία σου μην ξεχνάς και όλους εμάς που ταξιδεύουμε ακόμα στο φουρτουνιασμένο πέλαγος αυτής της ζωής. Πρέσβευε για μας στον παντοδύναμο Θεό, να καταφέρουμε να φτάσουμε κι εμείς όπως έφτασες κι εσύ, στο γαλήνιο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού. Του δούλου του Θεού Στυλιανού, ας είναι αιωνία η μνήμη !
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Λάβαμε αυτή την παραπάνω επιστολή και από ιερό καθήκον την δημοσιεύουμε.